Het uitzicht vanaf het strand aan de Grote Oceaan is karakteristiek voor Valparaíso: felgekleurde huisjes die op verschillende heuvels zijn uitgesmeerd. Valparaíso kent een roemrucht verleden. Tijdens de tweede helft van de 19e eeuw vormde Valparaíso een belangrijke havenstad en zeelieden spraken in die tijd over 'Klein San Francisco' en de 'Juweel van de Pacific.' Dit alles veranderde toen de stad economisch in een neerwaartse spiraal geraakte door een aardbeving en in het bijzonder de opening van het Panamakanaal in 1914. Cultureel herpakte de havenstad zich dankzij de werelderfgoedstatus die het bijzondere historische centrum in 2003 verwierf. En best verrassend: het nationale parlement van Chili zetelt in Valparaíso.
Historische havenstad met een gemixte populatie
In 1534 ging Diego de Almagro vanuit Cusco over land op expeditie richting het huidige Chili. Hij werd daarbij ondersteund over water door Juan de Saavedra die voor anker ging bij een baai die hij Valparaíso noemde. Daarna volgde een nieuwe expeditie, dit keer onder leiding van Pedro de Valdivia. Na het stichten van Santiago de Chili in 1541 werd Valparaíso in 1544 aangewezen als natuurlijke haven. Daarna ontwikkelde Valparaíso zich gestaag tot een belangrijk knooppunt voor de internationale handel tussen de Atlantische Oceaan en Stille Oceaan. Na de onafhankelijkheid van Chili in 1818 werd Valparaíso steeds belangrijker als havenstad. Dat trok migranten aan uit landen als Duitsland, Groot-Brittannië, Frankrijk en Italië. Iedere gemeenschap bouwde haar eigen kerken en scholen en stichtte eigen culturele en economische instituties. Veel groepen hadden een eigen heuvel die tegenwoordig bewaard en beschermd worden als Zonas Típicas. De stad is een representatief voorbeeld van de stedelijke en architectonische ontwikkelingen die Latijns-Amerikaanse steden aan het eind van de 19e eeuw doormaakten. Ook het industriële erfgoed uit die tijd maakt de stad bijzonder. Er ontstonden nieuwe financiële, commerciële en industriële instellingen waarvan een aantal nog steeds bestaan.Kleurrijke heuvels en ascensores
Het koloniale centrum van Valparaíso maakt sinds 2003 deel uit van de werelderfgoedlijst van Unesco. Vooral de historische wijk Cerro Concepción met haar smalle straatjes en felgekleurde houten huizen uit de Victoriaanse tijd spreekt tot de verbeelding. Wat Valparaíso extra glans geeft, zijn de 42 heuvels waarop de stad werd gebouwd, al lijkt niemand helemaal zeker te weten of dit aantal ook klopt. Deze vermaarde heuvels zijn volgebouwd met fotogenieke rode, gele en blauwe huisjes die formidabel uitkijken op de Grote Oceaan. Vanuit het vlakke centrum van de stad voeren ascensores (liften in de vorm van kleine huisjes ) je naar deze heuvels. Een ritje met zo'n oude lift is een ware belevenis. Eenmaal boven aangekomen wacht je ook nog een prachtuitzicht over de Baai van Valparaíso.Culturele atmosfeer in het historisch centrum
Het simpelweg ronddwalen via de steile en kronkelige straatjes van Valparaíso is al een ware belevenis. Ze voeren je naar tal van fraaie pleintjes en mooie doorkijkjes. In het kunstzinnige Valparaíso word je voortdurend getrakteerd op muurschilderingen, ateliers en werk van straatkunstenaars. Vooral de wijken Cerro Alegre en Cerro Concepción in het historisch centrum zijn sfeervol en inspirerend. Hoewel Valparaíso economisch allang geen rijke stad meer is, ligt dit cultureel wel even anders. Zijn rauwe uitstraling als havenstad trekt al decennia lang kunstenaars uit alle windstreken. En niet de minsten. Zo vonden wereldberoemde schrijvers en dichters als Isabel Allende én Pablo Neruda er inspiratie. De kunstzinnige sfeer van Valparaíso proef je ook in de cafés en bars die als een magneet werken op kunstenaars en bohemiens.